Γράφει η παιδίατρος Ναταλία Λαζοπούλου

Μητέρα που φέρνει τριών μηνών βρέφος σε καροτσάκι, ξαπλωμένο, μπαίνει στα επείγοντα. Το μωρό κλαιει, η μητέρα λεει στον συνοδό της «πεινάει» κι εκείνος χώνει στο στόμα του μωρού ένα μπιμπερό που ήταν αφημένο πλάι του στο καροτσάκι, όπως είναι ξαπλωμένο και χωρίς να το σηκώσει… «Πότε το φτιάξατε αυτό;» ρωτάω τη μητέρα, η οποία φανερά ενοχλημένη κι απορημένη, απαντάει «στο σπίτι»… Κοιτάζω την καρτέλα, έχουν περάσει τρεις ώρες από την προσέλευσή τους στο νοσοκομείο… Πώς να εξηγήσω σε αυτή τη μητέρα ότι τρεις μήνες τώρα ταΐζει με λάθος τρόπο το μωρό της, πράγμα σαφώς σημαντικότερο από το ότι εδώ και τρεις μέρες έχει ρινίτιδα;

Γράφει η παιδίατρος Ναταλία Λαζοπούλου

Σάββατο απόγευμα, σφαγή στα εξωτερικά ιατρεία του Παίδων, αναμονή 4 ώρες. Η μαμά μπαίνει με ένα αγοράκι κάπου 5 χρονών που χοροπηδάει και όσο μιλάμε σκαρφαλώνει στο εξεταστικό κρεβάτι και πηδάει κάτω μόνο του...

Με λένε Ναταλία και είμαι παιδίατρος... Είναι το μόνο πράγμα για το οποίο υπήρξα σίγουρη ότι θέλω να κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.